Знайсці “свой” Парыж

Педагагічны талент варта лічыць шматгранным, бо ў нетрах яго жыве яшчэ многа іншых, якія нам толькі неабходна адкрываць у сабе. Вікторыя Віктараўна Каленік ужо знайшла адзін з такіх “дадатковых” талентаў. Па прафесіі настаўнік матэматыкі, зараз яна выхоўвае двух сыноў і стварае аўтарскія ўпрыгажэнні для жанчын. Робіць гэта так паспяхова, што ў спісе яе выстаў, модных маркетаў, тыдняў беларускай моды (работа з дызайнерам адзення Таццянай Марыніч, калекцыя біжутэрыі “Чартапалох” для калекцыі адзення “Легенда”) з’явілася міжнародная выстава біжутэрыі і ювелірных вырабаў у Парыжы Bijorcha (“Біжорка”). “Біжорку” можна назваць і трэйд-шоу, якое праходзіць два разы ў год у выставачным комплексе “Порт дэ Версаль” ужо 80 гадоў. Па тэрмінах гэтая выстава супадае з Парыжскім тыднем моды (Paris Fashion Week). Так што жыхароў і гасцей Парыжа, якія цікавяцца модай на адзенне і ўпрыгажэнні, акружае неверагодная колькасць прыгажосці.
Для гэтай вельмі прадстаўнічай і аўтарытэтнай выставы ў свеце Вікторыя Віктараўна падрыхтавала некалькі калекцый біжутэрыі з палімернай гліны, распрацаванай і зробленай сваімі рукамі: “Цвід”, “Верацяно”, “Чартапалох”.

— Вікторыя, ці можна сказаць, што францужанкі носяць вашу аўтарскую біжутэрыю?
— Так і ёсць. Я была на парыжскай выставе тры разы — у 2013, 2014 і 2015 годзе. Двойчы я была ўдзельніцай і дэманстравала аўтарскія вырабы, а апошняя паездка ў студзені гэтага года была гасцявой. Атрымаўшы запрашэнне быць госцем на выставе, з радасцю яго прыняла, бо калі ты госць, няма клопатаў, а ёсць толькі вялікія магчымасці глядзець на іншых, атрымліваць асалоду ад іх творчых прадуктаў, натхняцца.

— Сярод мудрых думак часта цытуюць наступную: калі чалавек да нечага гатовы, то да яго прыходзяць магчымасці гэтую гатоўнасць рэалізаваць. Вікторыя Віктараўна, як да вас прыйшла ідэя замахнуцца на Парыж?
— Bijorcha — самая буйная выстава такога роду ў Еўропе. Каб у ёй удзельнічаць, трэба адважыцца і грунтоўна падрыхтавацца. Дарэчы, я была адзіным прадстаўніком з Беларусі. Даведалася ад калег па выставах пра магчымасць удзелу ў “Біжорцы”. У той час у мяне ўжо быў цэлы спіс удзелу ў мерапрыемствах для дэманстрацыі сваіх вырабаў. У ім Level’s-2013 — Кіеў, Украіна; “Фарбы душы” (2011—2014) — Мінск, Беларусь; “ЭтнаМода-2013” — Санкт-Пецярбург, Расія (сумесны паказ з дызайнерам адзення Алёнай Фаміной); Bolshoy Fashion Market (2011—2014) — Мінск, Беларусь; Central Fashion Market (2012—2014) — Мінск, Беларусь; “Млын” (2012—2014) — Мінск, Беларусь; “ЭтнаМода-2012” — Санкт-Пецярбург, Расія (кірмаш); “Хэнд мэйд”, альбо “Тутэйшыя майстры запрашаюць…” (2013—2014) — Барысаў, Беларусь; “Hand Made — зроблена сваімі рукамі” (29 ліпеня — 10 жніўня 2011 года) — Мінск, Беларусь.
Паслала заяўку на парыжскую выставу. Звычайна на гэтым этапе ўжо адсейваецца 50% удзельнікаў. Прайшла адбор і трапіла ў склад пяцісот шчаслівых запрошаных. Падрыхтавала каталог, плакаты, паштоўкі з фатаграфіямі мадэляў, упрыгожаных маёй біжутэрыяй. За тры месяцы да выставы выслала ўзоры калекцыі і іх фотаздымкі, якія былі прадстаўлены ў галерэі трэндаў. Толькі потым паехала ў Парыж удзельнічаць асабіста. У маім распараджэнні была прастора ў 4 квадратныя метры (стол, стэнды на сцяне). Наступствы такія: сто францужанак упрыгожваюць мае мадэлі.

— Што асабліва запомнілася з падзей выставы?
— Вельмі спадабалася прастора выставы, якая называецца, калі перакласці на рускую, “Крэм” або “Вяршкі”. Там прадстаўлены самыя крэатыўныя вырабы, неймаверныя распрацоўкі. Тэндэнцыі моды на біжутэрыю такія: папулярны матэрыял пластык і яго розныя мадыфікацыі, фаварыты — вырабы маленькага памеру, а таксама выкананыя з дапамогай найноўшых тэхналогій (лазерная рэзка, 3D-прынтынг). Падабаюцца публіцы ўпрыгажэнні-трансформеры (можна надзець і на шыю, і на галаву) або зробленыя з модуляў, якія па жаданні можна дабаўляць або вымаць з упрыгажэння. Модная біжутэрыя са звычайных матэрыялаў — скуры, дрэва, напрыклад, але выкананая так, што нельга пазнаць, здагадацца, з чаго ўсё ж такі зроблена ўпрыгажэнне.
Запомнілася сустрэча, прысвечаная адкрыццю “Біжоркі”, якая праходзіла на даху выставачнага павільёна з частаваннем і зносінамі ўдзельнікаў выставы. Хаця стравы былі незвычайныя (упершыню пакаштавала вустрыцы), адчувала сябе выдатна, у сваёй талерцы. Пазнаёмілася з Самантай — дызайнерам ювелірных вырабаў з Англіі. Яна прапанавала паказаць у Парыжы сваё любімае кафэ “Ангеліна”, што каля Луўра, дзе можна выпіць выдатны гарачы шакалад. Запрашэнне было прынята, шакаладапіцце адбылося.

— Вікторыя, уласныя планы ў рамках індывідуальнай культурнай праграмы ўдалося ажыццявіць?
— На Эйфелеву вежу паглядзела, пабывала ў Луўры, у садзе Цюільры, у Музеі Арсе, Музеі Аранжары. У Люксембургскім садзе ў музеі Люксембурга экспанавалася часовая выстава імпрэсіяністаў. Там адкрыла для сябе мастака Рэнуара. З карцінамі яго я і раней была знаёма, але такога асаблівага ўражання ад сузірання яго карцін раней не атрымлівала. Тады ўсё мне падалося асаблівым: і выяўленчая манера, і асаблівасці мастацкага мазка, вельмі тонкія пераходы колеру. Карціны імпрэсіяністаў экспанаваліся асабліва: у пакоі паўзмрок, асветлена кропкавай свяцільняй толькі карціна. У магазіны і кафэ таксама заходзіла. Мае назіранні: французы за снеданнем у кафэ п’юць каву з круасанамі пад чытанне газеты, увечары маюць зносіны за бакалам віна. Здзівіла мяне страва “Тартар”, калі заказала яе ў кафэ. Аказалася, што гэта цыліндр сырога мяса з прыправамі. Адважылася яго з’есці толькі пераканаўшыся ў тым, што за суседнім столікам яго таксама ўжылі. Каб больш не сутыкацца з такімі нечаканасцямі, сфатаграфавала меню ў кафэ “Рэнуар”, каб дома перакласці і разумець, што ёсць што.

— На якой мове вы мелі зносіны з удзельнікамі выставы, французамі?
— На англійскай мове. Дарэчы, экскурсія ў Нотр-Дам дэ Пары была на рускай. Яе вяла Лідзія з Санкт-Пецярбурга, якая ў 60 гадоў пераехала ў Парыж, атрымаўшы прапанову выйсці замуж ад парыжаніна. Экскурсавод расказала, што ў саборы захоўваецца цярновы вянок Хрыста (я раней пра гэта не ведала). З Лідзіяй пазнаёмілася бліжэй, і яна прапанавала індывідуальную экскурсію на Манмартр як падарунак суйчынніцы. Мы падышлі да дома, дзе жылі П.Пікасо, спявачка Даліда. Разгледзелі з Лідзіяй базіліку “Сакрэ-Кёр”, кабарэ “Мулен Руж”. Лідзія растлумачыла, што калі планавалі будаваць базіліку “Сакрэ-Кёр”, то многія мастакі, якія жылі ў навакольнай мясцовасці, былі супраць. “Тых мастакоў ужо няма, а храм — белы прыгажун — стаіць, радуе парыжан і гасцей”, — гаварыла мая новая парыжская знаёмая. Лідзія паказала мне кафэ “Два млыны”, дзе працавала гераіня фільма “Амелі”, сцяну, дзе на трохстах мовах напісана “я цябе кахаю” (на беларускай мове таксама ёсць запіс). Зазірнулі мы і на могілкі Манмартр. Пастаялі ля магілы Даліды. Калі вярнулася дадому, паслухала песні ў яе выкананні, пачытала пра яе.

— Вікторыя Віктараўна, вы былі ў Парыжы тры разы. Ці ёсць ужо ў вас “свой” Парыж?
— Цяпер ёсць. Першы раз я яго не зразумела. Падчас апошняга візіту звярнула ўвагу не на музеі, а на сам горад, яго вуліцы і плошчы. Асабліва спадабаліся плошчы Вагезаў, Вандомская, вуліца Рывалі, Лацінскі квартал, востраў Сітэ. Нават у студзені (тэмпература была плюс восем) вуліцы ўпрыгожаны кветкамі прымуламі і дэкаратыўнай капустай, можна пасядзець за вулічным столікам кафэ (табе абавязкова ўключаць абагравальнік прама на вуліцы).

— Здорава быць надзеленым рознымі талентамі чалавекам! Які з іх для вас самы галоўны?
— Галоўны талент усё ж педагагічны, таму што я мама двух выдатных хлопчыкаў Глеба і Ільі, таму што мае бабуля Марыя Станіславаўна, мама Мая Пятроўна, тата Віктар Кандрацьевіч таксама педагогі, у якіх я шмат чаму ў жыцці навучылася. А самае галоўнае, што мая вялікая любімая сям’я ў мяне верыць і радуецца любым маім поспехам, у тым ліку і на шляху стварэння аўтарскай біжутэрыі.

Святлана РАДЗЬКОВА.